Verslag door Luc Allemeersch (onder de routes)
Vier dagen fietsplezier over de schreve – een lenteweekend vol vaart en verhalen
Lenteweekend.
Het doet denken aan een doodgewone pauze tussen twee werkweken, maar dit nieuwe initiatief van De Vakantiefietser is dit jaar gekruid met stevig trappen, samen lachen en heerlijk eten op en rond ‘de schreve’.
In deze editie, georganiseerd door Westhoekbewoners Dirk en Elke, staat de ontdekking van Frans-Vlaanderen op het programma. Nadat zij vorig jaar al vakantiefietsers fietsrondleidden in ‘hun’ Westhoek, is het bezoek aan de aangrenzende regio dit jaar een absolute voltreffer.
Diversiteit alom
Zeventien fietsers, vanuit meerdere invalshoeken en streken, zijn van de partij. Naast enkele (echt) ouwe getrouwen nemen er meerdere ‘nieuwelingen’ deel: fietsers met veel kilometers op de teller en individuele fietsers (zonder ‘groepservaring’ bij de Vakantiefietser).
Een fiets is tegenwoordig zoveel meer dan een fiets: we spotten trekkersfietsen, al dan niet van merken met status, grindfietsen, koersfietsen en solexkes (ook wel solexen) op kernenergie (ook bekend als e-bikes).
Gelukkig liggen de kerncentrales van Gravelines (of Grevelingen), ooit een grensstad tussen Frankrijk en het graafschap Vlaanderen, binnen laadafstand.
Donderdag: Thuiskomen in Rubrouck en brons zonder verbranden
Het vakantieverblijf in Rubrouck, tussen Cassel en Saint-Omer, is simpel maar ruim. Slaapkamers en douches? Basic. De keuken ‘om zelf te koken’? Ook. Maar wat daar uiteindelijk uit komt, is pure verwennerij. Elke en Dirk hebben niet alleen boodschappen gedaan voor een gans weeshuis, ze hebben ook al voor twee avonden heerlijk gekookt.
Hun “spaghetti coxydaise” en “chili sin carne” zijn sneller op dan je “mag ik nog een beetje ?” kan zeggen. Voor onderweg hebben ze zelfs taart voorzien, of toch de spreekwoordelijke kers daarop.
Die eerste dag is zonovergoten en meteorologisch gezien een zomerdag (+ 25°C). De helft van de groep, de trein-plus-fietsers, peddelt vanuit Kortrijk naar de plaats van afspraak. De andere helft trekt meteen richting zee naar het vestingstadje Bergues, waar ooit de film “Bienvenue chez les Ch’tis” werd opgenomen.
‘s Avonds is iedereen licht bronzé(e) en breed glimlachend. Geen verbrande neuzen, wel blijde gezichten.
Vrijdag: Wind in de rug, kers op de taart
Vandaag fietsen we langs het stadje Watten en het Blockhaus van Eperlecques: een massieve bunker uit WOII, gebouwd door de Duitsers als lanceerbasis voor V2-raketten, maar nooit volledig operationeel geweest wegens ingehaald door de geschiedenis. We volgen het riviertje de Hem tot vlak bij de bron.
Een echte streekkenner als Dirk is uiteraard vertrouwd met de beste établissementen, dus in Sanghen bezoeken we – kort voor de côte de Boursin – een ouderwets Frans café, gelegen op de Noordzeeroute. Na de middag zeilen we met de wind in de rug – kronkelend tussen de polderrand en de heuvels- terug naar Watten en ons thuis voor drie nachten. Onderweg tovert Elke nog de reeds eerder vermelde kers op de taart tevoorschijn: een heerlijke zelf gebakken peperkoek. Ideaal voor een heuvelrijke fietstocht van net geen 100 km.
Zaterdag: Doornen, platte banden en geen gebroken eieren
Op zaterdag nemen we ruim de tijd voor een ritje doorheen het Forêt de Clairmarais, het moerasgebied Romelaëre en voor een bezoek aan (de kerk van) Saint-Omer, – met orgelconcert voor wie daar oor voor heeft.
De heuvels in de namiddag vallen best mee, wat niet kan gezegd worden van onze passage door een nochtans prachtige holle weg met veel groen. Deze blijkt bezaaid met stekelige, nog niet opgeruimde herinneringen aan de sleedoorn en meidoorn. Conclusie: 4 platte tubes. Dankzij Thonn, onze tovenaar-fietsenmaker, wordt dat varkentje echter snel gewassen.
Later op de dag voeren Chinese vrijwilligers een hoogstaand experiment uit om de kwaliteit van de weg te testen: ze vervoeren een dozijn eieren over 20 km verharde en grindwegen.
Resultaat: geen barst te zien. Fietsers van staal of eieren in pantserverpakking? We zullen het nooit weten.
Zondag: van zomer naar herfst in 24 uur
8°C, strakke noordenwind. Is dit nog Frankrijk? Of toch Denemarken? Of Estland? We worden er met onze neus op gedrukt dat het toch nog geen zomer is.
Met de Casselberg als trouwe gids in de verte trekken we door een leeg, licht golvend boerenlandschap terug België in. Net over de grens heeft Dirk weer zo’n afspanning gevonden waar het interieur en de uitbater al sinds de jaren ’70 niet meer veranderd zijn, al kunnen we er al wel met euro’s betalen.
De trein-plus-fietsers stevenen van hieruit recht op Poperinge af, de anderen beklimmen nog één keer de Mont Cassel om nadien hun wagens terug te vinden in Rubrouck.
En de conclusie?
Een top-vierdaagse, op alle vlakken.
Dankzij Elke en Dirk – die logistiek, culinair én moreel alles op rolletjes lieten lopen – fietsten we door vier dagen kameraadschap, kleine avonturen en grote verhalen (of omgekeerd).
En het beste nieuws: dit smaakt naar meer. We hopen alvast op een herfst- of volgende lente-editie, ergens in het uiterste westen – of net over de schreve.
Goesting in meer tochtverslagen?